En alweer terug van een ritje naar Polen, onze “zuidelijke” route.
De laatste rit was alweer een jaar geleden en met alle nieuwsberichten en verhalen over hoe goed het wel gaat in Polen in het achterhoofd hebben we eerst onze gezinnen een brief gestuurd of het nog wel nodig was dat we kwamen.
Uit de reacties blijkt maar weer dat het voor een bepaalde groep wel beter gaat maar voor de gezinnen waar wij altijd al kwamen verandert er niets, eerder slechter dan beter.
Het is trouwens toch opvallend dat de mensen die het veel te goed hebben of in ieder geval goed hebben of beter dan vroeger snel geneigd zijn dan maar te zeggen dat iedereen het beter heeft. Dan hoef je voor de grote groepen die het nog steeds slecht hebben niets meer te doen. Of anders gezegd: als ík het maar goed heb, de rest kan het bekijken……..
In ieder geval werken in onze gezinnen nog moeders voor 1,75 euro per uur ( 7 zloty ). Los werk, dus geen enkele zekerheid bij ontslag of ziekte. Er is met moeite eten voor de kinderen, schoolboeken kunnen niet worden gekocht, alle huisraad gaat er alleen maar op achteruit, onderhoud is er al helemaal niet. Douchen met koud water, geen verwarming voor de komende winter, noem het maar goedhebben! Op de terugweg had ik in ieder geval heel andere gedachten over hoe het is in Polen dan op de heenweg.
Woensdagmiddag 28 augustus eerst naar Tymbarc, alle kinderen zijn nog thuis want de scholen zijn nog niet begonnen. Een allervriendelijkste ontvangst en alles wat ik bij me heb wordt onmiddellijk uitgepakt en gepast. Leuke kleding (o.a. van Corrie en Leo, de Paddestoel etc.), schoenen, schoolspullen én een magnetron (op het laatste moment meegekregen van onze achterburen)
We zijn zelf nog altijd zó blij dat we alleen maar mooie spullen weggeven. Dankzij een heleboel lieve mensen in Nederland kunnen we mensen blij maken met mooie, gave, goedwerkende spulletjes. Deze “kwaliteitsnorm” houden we aan, er mankeert geen knoop aan de kleding, alles is schoon en heel. We schamen ons ervoor als je ziet wat sommige “stichtingen” enz. weggeven onder het mom van ’t is beter dan wat ze nu hebben’…..
Dagmar heeft al een paar laarzen uitgezocht, Natalia heeft mijn bijrijder ( een enorme beer) ingepikt, Sebastian heeft leuke overhemden gevonden en Oscar heeft de petten en shawls gevonden (Corrie en Leo)
Uiteraard ook weer een, dit keer wel heel uitgebreide, doos shampoo, doucheschuim enz. enz. Leuke foto’s gemaakt, diepgaand gesprek met moeder waar je niet vrolijk van wordt, maar toch echt een gezellig weerzien. Ik heb geregeld dat ze in ieder geval weer even kunnen eten. Bij het afscheid beloof ik terug te komen.
Dan naar Ania. Een gezin waarvan de vader 5 maanden geleden een erstig ongeluk heeft gehad. Gelukkig is hij sinds een paar dagen weer aan het werk . Ook hier, aan het huis is sinds wij er voor het eerst kwamen, niets gedaan. Ania, die wij nog kennen vanaf haar geboorte en die wij steeds passende kleding en speelgoed hebben gebracht is groot geworden. Ze vermaakt zich met alle leuke spulletjes die Lizet voor haar heeft uitgezocht. Voor moeder hebben we o.a. een tas met verbandmiddelen, de gebruikelijke cosmetica enz. Ook hier een allerhartelijkst weerzien.
Ons laatste bezoek is het bejaardentehuis in Chorzow. Kom ik graag want we hebben altijd een fijn gesprek met de hele staf bij een heerlijk kop koffie en deze keer eigengemaakte appeltaart. Voor thuis krijg ik een grote kaastaart mee én een lekker flesje voor oudjaarsavond. De enige avond waarop ik een druppel alcohol drink. Ik heb 4 rollators in de auto, een enorme hoeveelheid incontinentiemateriaal én 9 dozen mooie kleding. Shawls en schoenen. Allemaal spullen waarom ze hebben gevraagd.
Voor de kleindochter van de directrice heeft Lizet een doos met kleding en speelgoed uitgezocht. Er wordt me nog maar eens verteld dat dankzij onze giften andere dingen kunnen worden gedaan. Zoals altijd heb ik een goed gevoel bij het afscheid. Ik stap in de auto en rij in één keer naar huis, donderdagavond om 23.00 uur zet ik de auto op de oprit. 2600 kilometer, 28 uur gereden.