DINSDAGNACHT 18/19 MAART OM DRIE UUR VERTROKKEN VOOR EEN DRUKKE TRIP NAAR POLEN.
Lizet heeft het druk genoeg dus ik doe deze rit alleen en ga op bezoek bij maar liefst 16 gezinnen. We hebben weinig tijd op ’t moment en hebben daarom twee ritten gecombineerd. We hebben voor elk gezin kleding voor alle gezinsleden én een doos met levensmiddelen.
Tijdens het verzamelen en inpakken is het in onze woonkamer alsof er een bom ontploft is…….
Daar zat, mede dankzij Corrie en Leo, al het één en ander in maar toen wij vorige week onze eigen boodschappen gingen doen vond Lizet dat er nog wel wat bij kon. Uiteindelijk kwamen er in elke doos 14 artikelen bij! Limonade, ontbijtkoek, pasta, soep, chocolade, thee, meel, crackers, rode kool met appeltjes, rijst , koekjes enz.
Alles weer precies pas in de auto, dekens bovenop en na een vlotte rit eerst in Szczenin, dan Lisewo, Woclaweck, Bobrowniki, Krynsk, Bilno, Tymbark, Wroclaw en Poznan. In een aantal plaatsen hebben we meerdere gezinnen.
 |
|
Ondanks alle verhalen over de geweldig groeiende Poolse economie merk ik daar bij “onze” gezinnen weinig van. Polen heeft nog altijd minimale sociale voorzieningen en een hoge werkeloosheid. Daarbij is de huisvesting vaak allerbelabberdst, wij zouden spreken van krotten of onbewoonbaar verklaarde woningen.
Er worden onvoorstelbare bedragen door de EU gestoken in wegen ( maar dan alleen de snelwegen) en renovaties van bouwvallen maar daar profiteren de mensen die wij kennen echt niet van. Zoals meestal gaat heel veel geld naar de verkeerde plekken.
Ik heb mij onderweg toch zitten afvragen waarom we in het buitenland wel allerlei oude troep restaureren terwijl we in eigen land niet eens onze eigen oudjes goed kunnen verzorgen. En dan bedoel ik dus de bejaarden. Er gaan miljoenen naar de restauratie van de klokketoren in één of ander flutdorp ergens in het Oostblok, terwijl hier de oudjes één keer per week onder de douche kunnen. Geen geld voor. Overal zie je op de borden bij bouwwerken het EU-logo. Leg het mij maar uit………
Corrie heeft voor de levensmiddelenpakketten dozen met Lebekuchen. Poppetjes die de kinderen zelf kunnen versieren met drie kleuren fondant. Tot mijn verbazing kent men dit niet in Polen.
Dus zit ik bij een aantal gezinnen met de kids aan tafel en maak die poppetjes. Lekker kliederen en snoepen en een hoop lol.
Dankzij de moderne techniek, Internet en Google Translate, kunnen we met de meeste gezinnen aardig converseren. Leuk om iets van elkaar te weten. Voor twee gezinnen heb ik een computer (Frank, Wilma), voor een ander een magnetron (Gerian), weer een ander krijgt pannen (Jorien) en keukenspullen of dekens of een stofzuiger (Nienke en Bart). Kort geleden hebben we geactualiseerd wat men goed kan gebruiken, iedereen heeft een nieuw formulier teruggezonden met de aktuele kledingmaten enz. Eén van de gezinnen trakteer ik op een Mc Donalds maaltijd, ze mogen uiteraard zelf uitkiezen.
Met een andere moeder die geen geld meer heeft voor eten voor de kinderen ga ik naar de supermarkt en ze kan weer even vooruit. Dat is nou zo fijn aan dat we alles samen doen. We hoeven niemand te vragen of het kan of mag. Ter plekke beslissen wat we voor een gezinnetje kunnen betekenen. Geen overleg, gewoon doen.
Op dit moment zijn we bezig voor twee gezinnen die graag in Nederland willen komen werken.
Alles verloopt vlot, ik begin zondagmiddag uitgeslapen (ik lig elke avond om een uur of acht in bed, rijden in het donker in het binnenland is redelijk riskant) aan de thuisreis en parkeer de auto om precies 24.00 uur op de oprit. Lizet heeft op mij gewacht en we nemen de reis nog even door. Alles goed gegaan, alles afgeleverd, eigenlijk best tevreden.
We gaan nu de laatste voorbereidingen treffen voor ons 12 1/2 jarig huwelijksfeest op zondag 6 april en daarna gaan we op 25 april voor drie weken naar Gambia. Er is wederom 11,1 m3 goederen onderweg waarvan een deel al is aangekomen en de rest ruim voordat wij er zijn. Wordt weer een hele operatie maar met een heleboel leuke dingen.
Voor die tijd spreken we u nog wel een keer.