Voor diegenen die het niet hebben meegekregen, ‘T was schrikken toen Lizet vier dagen voor ons geplande vertrek naar Gambia ( 10 april ) een stevige galstenenaanval kreeg. Na een bezoek aan het ziekenhuis, een echo en het bezoek aan de huisarts bleek twee dagen voor vertrek dat het uitgesloten was dat Lizet naar Gambia kon. Na veel wikken en wegen hebben we gezamenlijk besloten dat ik (Dick) alleen zou gaan. De eerste keer in bijna 8 jaar en 19 bezoeken aan Gambia dat ik alléén naar Gambia moest. Moest ja, want het ging niet van harte. We kennen elkaar 17 jaar en na in totaal ongeveer een jaar in Gambia te zijn geweest weten we allebei zo onderhand waar we goed in zijn en waarin we elkaar aanvullen. Vast grapje is: Lizet has the brains en ik had the muscles. Maar of dat nou wel zo’n grapje is….. Lizet doet altijd alle papierwerk, boekingen, betalingen en is veel beter met haar Engels dan ik. En dan nu helemaal alleen en niet voor de kleinste uitdaging in de 8 jaar Gambia. We zouden een schooltje gaan bouwen in Ebotown. Eenmaal in het vliegtuig dacht ik: waar begin je aan!
Aangekomen in Gambia realiseerde ik me pas echt dat het geen gemakkelijke klus zou worden, we hadden zulke grote plannen. Met de gewaardeerde hulp van o.a. Pastor Lawrence van de CCI school en één van onze studenten, Pascaline Preirra en niet te vergeten onze containerman Mario is het toch allemaal gelukt. Alles wat we van plan waren is gerealiseerd.
Op de plot die we hebben gevonden voor de nieuwbouw van de Jarju school (officieel Buba Jarju and Awa Bojang Nursery) i.p.v. het véél te kleine en in gevaarlijk slechte staat verkerende schooltje staat nu de ruwbouw van de nieuwe school.
Zover klaar als we van plan waren. In november gaat het dak erop, de muur eromheen , kantoortje en toiletten. Maar de geplande ruwbouw staat als een huis.
Extra aanpassingen in het bouwproces om wateroverlast in het regenseizoen te voorkomen en misschien nóg belangrijker: op het allerlaatste moment hebben we besloten om de lokalen één meter groter te maken. Omdat we het belangrijk vinden dat de kinderen ruimte hebben voor creatieve activiteiten. De lokalen zijn nu 5,60 bij 7,00 meter ! Een deel van het meubilair is inmiddels in Gambia gearriveerd en opgeslagen.
Belangrijk: alles is gegaan op de manier waarop we altijd werken. Ik ben iedere dag op de bouw geweest en heb alle bouwmaterialen zelf aangekocht en betaald dus zonder tussenpersonen. Elke dag zelf gezorgd voor de lunch van de werkers zoals dat gebruikelijk is. Aan het eind van de geplande periode moest alles klaar zijn. Omdat ik dacht dat ik op zaterdag terug naar Nederland zou vliegen (maar dat bleek vrijdag te zijn) is er nog een dag gewerkt na mijn vertrek. We hebben de arbeiders netjes betaald, uiteraard geen Europese salarissen maar wel een salaris waarvan een mens in Gambia kan leven. Zonder deze werkers is er geen school! Er waren dagen dat er een man of tien aan het werk waren. Zeker de eerste dagen toen de fundering werd uitgegraven. Een monnikenwerk in de keiharde grond.
Maar nogmaals, alles staat naar wens. Precies volgens plan. De bouwmaterialen die we in november weer nodig hebben ( bekisting, watertonnen etc.) worden netjes opgeslagen. Iedereen in de omgeving van de nieuwe school is razend enthousiast. De buren zien het als een aanwinst voor de omgeving. We worden een beetje gezien als welkome projectontwikkelaars.
Ons tweede plan is ook volledig afgerond. We hebben de CCI school, waar we de afgelopen jaren steeds stukjes hebben aangebouwd en verbouwd eindelijk een keer volledig aan de buitenzijde in de olieverf gezet. Het hele gebouw nu in één kleur. Ziet er keurig uit.
Op al onze 5 scholen hebben we de 875 kinderen een versnapering gebracht. Verse watermeloen (zijn ze gek op, watermeloenen zijn er niet in Gambia op dit moment maar we kennen iemand die ze importeert vanuit Dakar) met een zakje biscuitjes. Netjes in een bakje, vorkje erbij. Ik heb ze zelf vers gesneden en direct uitgedeeld.
En dan was er nog het grote feest op de CCI school. Een “meeting” met 200 kinderen waarvoor we t-shirts hadden meegenomen bedrukt met ons logo op de achterzijde en het motto van de meeting “LEAVING NO CHILD BEHIND” op de voorzijde.
Zelf beschilderd met de textielverf die door Collall beschikbaar is gesteld.
We zien nog steeds t-shirts van de afgelopen jaren waarvan de verf na tientallen keren wassen nog in perfecte staat is! Topproduct van Collall (we gebruikten deze verf óók voor de rubber tegels van de hinkelbaan in Sinchu orphanage, het weeshuis dat we elke keer als we in Gambia zijn bezoeken. Ook nu ik alleen was heb ik genoten van dit bezoek. Taart meegenomen voor alle 24 kinderen. Heerlijk!
En uiteraard een baal rijst. En leuk om te zien dat de cijfers op de hinkelbaan er na twee jaar nog perfect opstaan. Ondanks de dagelijks brandende zon. Bedankt Hester van Rhijn van Collall.
Bij elk bezoek aan Gambia gaan we met ons gezin uit Nema Su en een aantal van de kinderen waarvoor wij het schoolgeld betalen een dagje zwemmen en na afloop lekker eten. Dat vond ik nu te link met al die kleintjes dus zijn we dit keer naar het Monkeypark geweest. Daarna een heerlijke strandwandeling én een etentje. Ook weer een topdag.
Ik vergeet zéker het één en ander. Er zijn ook veel minder foto’s want ik kan helaas niet alles tegelijk. Dus ook een wat andere nieuwsbrief dan normaal. Lizet is inmiddels met succes geopereerd Er zijn maar liefst 7 galstenen verwijderd en niet de kleinste.
Ondanks het feit dat ik in de afgelopen weken alle plannen heb kunnen uitvoeren zie ik er toch naar uit dat we in November weer samen gaan. Want in principe zeg ik: nóóit meer alleen naar Gambia. Ik heb haar gemist en niet zo’n beetje!