Om deze nieuwsbrief te beginnen:
“Ons” reisbureau heeft besloten onze eerstvolgende vakantie naar Gambia een week te verplaatsen van 1 november naar 7 november. We komen dan terug op 5 december. Kostte ons wel weer een hoop regelwerk maar vooruit maar, het schijnt zomaar te mogen.
Een deel van de stoeltjes en tafeltjes die we nodig hebben voor onze nieuw school komt 10 weken later dan gepland. Ook weer het nodige regelwerk maar gelukkig hebben we al een flink aantal meubeltjes verzonden dus ook dat komt goed.
Dan hebben we eindelijk weer eens tijd gevonden om een reisje naar Polen te maken. We nemen er deze keer de tijd voor en dus vertrekt Dick op 13 augustus jl. We willen zeker meer zijn dan de koerier die slechts een pakje aflevert en hebben tijd gereserveerd om bij alle gezinnen een uitgebreid bezoek te brengen om even bij te kletsen en alle problemen en vragen aan te horen. Ook de kinderen hebben vaak vragen op allerlei gebieden zijn geïnteresseerd in waar ik vandaan kom. Er zijn ook altijd vragen over Gambia want ook in Polen lezen ze onze nieuwsbrieven.
Voor ons vaak een verrassing om te zien wat er in een jaar allemaal veranderd is. Bij sommige gezinnen niets en dat is niet best. Bij sommige gezinnen een duidelijke vooruitgang en we hopen daaraan dan een heel klein steentje te hebben kunnen bijdragen. We maken ons daarbij geen illusies, we brengen altijd “maar” een cadeautje. Helaas hebben we moeten constateren dat één van de gezinnen er op achteruit is gegaan. Omdat vader de alimentatie niet betaalt kan moeder, die de hele dag werkt, de huur niet meer betalen en is genoodzaakt te verhuizen. Ik heb de nieuwe woonplek mogen zien en werd er op zijn zachtst gezegd niet blij van.
Ik had wat extra tijd uitgetrokken omdat ik al wist wat er speelde en graag even wou bijpraten. Moeder met vier kinderen, echt doffe ellende. We proberen te helpen voor zover we dat kunnen. We zijn eerst maar eens lekker gaan eten bij de McDonald’s, keus van de kinderen, om even de misère te vergeten. Via google-translate heb ik daarna nog uitgebreid zitten kletsen.
De reis ging dit keer eerst naar een nieuw gezin in Czeladz. Leuk gezinnetje, jammer dat ze tien trappen hoog wonen, letterlijk onder de pannen en dat bij een temperatuur van zo’n 40 graden.
Daarna naar Tymbark, een gezinnetje waar we veel contact mee hebben. De baby geknuffeld, even pootje gebaad in de rivier en twee hele grote pizza’s getrakteerd.
Alle volgende gezinnen hebben we ook al eens eerder bezocht. Het weerzien is steeds allerhartelijkst, de kinderen (en gelukkig soms ook de moeders) hangen letterlijk om m’n nek. Heerlijk om te zien hoe diverse gezinnen kans zien om met niks toch vooruit te komen. Er wordt soms een stukje aan het huis gebouwd, vaak van afbraakmaterialen en het duurt jaren maar ondanks alle armoede blijft men positief.
We hadden een flinke route omdat we persé een aantal gezinnen wilden bezoeken. Van Tymbark naar Poznan, Bilno,
Rachinek, Fabianki, Oparczyska (hier mogen we tot onze vreugde constateren dat het gezin kans ziet de “grot” waarin ze vele jaren hebben gewoond, te vervangen door een normaal huis. Vader werkt al jaren een groot deel van de tijd in Zweden en als hij thuis is werkt hij aan het nieuwe huis. Het is ze zó gegund)
familie Pawlak in Badkowo,
Lisewo waar drie gezinnen vlak bij elkaar wonen, Rybno, en dan naar het laatste gezin in Szczecin.
Verder voor alle gezinnen kleding, heel veel mooi speelgoed (o.a. Hélene en de in Nederland wonende poolse familie Marek), shampoo etc., mooie dekens (Corry), snoepzakken enz. enz.
Na 3600 kilometer sta ik woensdagochtend 19 augustus jl. om 05.45 weer veilig voor de deur.
Zoals al eens eerder gezegd, we hebben het er best wel eens over of hulp aan “Polen” nog wel nodig is. Ik heb weer gezien dat de gezinnen waar wij komen blij zijn dat we komen. En misschien niet eens alleen voor de cadeaus maar het zijn vaak gezinnen die volledig op zichzelf zijn aangewezen, om welke reden dan ook. Ze zijn ook superblij als ze mij een presentje kunnen meegeven met altijd het excuus dat het maar klein is. Het gaat niet om de grootte maar om het gebaar. Met diverse gezinnen zijn we bevriend geraakt. We doen trouwens meer dan die paar ritten met cadeautjes. Als we een mailtje krijgen omdat er geen geld is voor eten/luiers voor de baby dan lossen we dat op. Geen geld voor eten, ook dat verhelpen we regelmatig. We helpen en adviseren bij het zoeken naar werk in Nederland enz.
Een van de redenen dat we altijd bij verrassing komen is om te voorkomen dat mensen van allerlei dingen gaan organiseren (maaltijden, taarten bakken etc.) Jammer genoeg is het soms nodig dat we van tevoren laten weten dat we komen. Dat resulteert er dan vaak in dat er toch een kadootje voor me klaar staat. De presentjes die ik deze keer heb meegekregen:
Thuisgekomen snel weer aan de slag aan ons eigen huis. De verbouwing is nog bezig en we schilderen zelf de buitenboel. De schilder zal niet blij zijn maar van het verschil tussen “laten doen” en “zelf doen” kunnen we in Gambia bijna een schooltje bouwen. Straks als de aannemer weg is doen we ook de binnenkant weer zelf afwerken.
Er liggen ook 200 t-shirts die nog bedrukt moeten worden vóór de laatste containerzending op 11 september. En nog een aantal white-boards , een grote landkaart voor de CCI-school enz. enz. Van Hester van Rhijn van Collall, die ons werk een warm hart toedraagt en speciaal sponsor is van alles wat we doen voor scholen kregen we weer een heleboel materialen die we hard nodig hebben voor de creatieve dagen op de diverse scholen in November.
In totaal gaan we met ongeveer 750 kinderen die op “onze” scholen zitten, knutselen. Daarbij komen dan nog ongeveer 200 kinderen op de speciale creatieve dagen. Die 200 krijgen allemaal een speciaal t-shirt. We hebben bekers (Swemmers) voor de winnaars (degenen die de mooiste creatieve dingen maken).
Voor álle kinderen hebben we een schoolpakket, snoep enz. Zo’n schoolpakket hebben we trouwens ook voor 2461 kinderen van een school die wij deze keer extra op ons programma hebben omdat daar een aantal kinderen naar school gaan waarvoor wij het schoolgeld betalen.
We hebben eigenlijk nog veel meer te vertellen maar dat bewaren we voor de volgende nieuwsbrief.