14 dagen naar het land van de rijzende school.
Maandag 9 april, ‘s morgens om 7 uur, vertrek naar Gambia. Met twee uur vertraging door drukte en mist vertrek ik alléén voor twee weken naar Gambia. Van die vertraging niets meegekregen want ik sliep al toen ik goed en wel zat en werd pas wakker toen we al boven waren. Zal wel nodig zijn geweest.
Een vertrek met op z’n zachtst gezegd gemengde gevoelens. Zoals U in onze vorige nieuwsflits heeft kunnen lezen is Lizet op 22 maart j.l. geopereerd aan darmkanker. Uiteraard een ingrijpende gebeurtenis mede doordat het niet mogelijk bleek de operatie als een kijkoperatie uit te voeren.
Ondanks dat mocht Lizet na 6 dagen naar huis en hebben we inmiddels te horen gekregen dat de operatie volledig is geslaagd en alle ongeregeldheden zijn weggenomen. Gelukkig geen (tijdelijke) stoma alleen een flinke ritssluiting. Op het moment dat ik dit schrijf is ze soms nog wat moe maar dat is normaal. Verder zijn we alleen maar blij dat we er op tijd bij waren en danken de artsen voor het snelle ingrijpen en de perfecte verzorging. Beetje rustig aan nog maar verder geen problemen.
In goed overleg besloten we dat ik veertien dagen naar Gambia zou gaan om de school in ieder geval van een dak, toiletten, deuren en ramen te voorzien. Veel was er klaar toen ik terugvloog, de overige zaken worden op dit ogenblik afgemaakt. In oktober hoeven we eigenlijk alleen nog deels te schilderen en de toiletten te tegelen.
Maar vanaf het nieuwe schooljaar in september – na het regenseizoen – wordt de nieuwe school in gebruik genomen. Er is nu al een flinke aanwas aan nieuwe leerlingen zodat er in ieder geval met een ochtend en een middagshift gewerkt gaat worden. De nieuwe leerlingen staan als het ware in de rij voor de poort en vast niet iedereen zal kunnen worden aangenomen.
Nu het gebouw z’n voltooiing nadert is goed te zien hoe ruim en licht het wordt en hoeveel ruimte de kinderen buiten hebben om te spelen. Er is ook al een flinke schooltuin. Het oude gebouwtje dat nu nog voor de school staat wordt steeds verder afgebroken.
In de eerste week wilde het werk niet zo vlotten. Ten eerste waren alle scholen de hele week gesloten en waren er twee public hollidays ( die worden te pas en te onpas ingelast) nu i.v.m. de “gemeenteraadsverkiezingen”. Maar plots sloeg de vlam in de pan en was iedereen druk aan het werk. Ik heb alle benodigde materialen gekocht zodat iedereen vooruit kon. Materialen (die allemaal moeten worden ingevoerd) worden steeds duurder maar door de gunstige koers van de Dalassi, de Gambiaanse munteenheid, heb ik dat aardig kunnen opvangen. De loodgieter (toiletten), de smid en de timmerman (voor het dak), de stucadoors (muren binnen en buiten) en ikzelf (schilderwerk), iedereen aan de slag.
Zaterdag 14 april was er een hele speciale gebeurtenis. Onze Pascaline, U weet wel het meisje (ze is inmiddels 22) waarvoor we al jaren schoolgeld betalen en voor wie we ook nog wel eens wat extra doen kon haar verpleegstersdiploma in ontvangst nemen en ze wilde beslist dat Lizet en ik (in dit geval helaas alleen ik ) daarbij zouden zijn. Ze heeft geen ouders in Gambia en had dus in haar eentje naar deze voor haar toch zeer belangrijke uitreiking gemoeten. Met als gevolg dat ik als enige blanke in een gezelschap van 600 Gambianen terecht kwam. Maar wat een feest. Goed georganiseerd, op tijd begonnen en binnen de gestelde tijd klaar (hebben we zelden meegemaakt ) . Er waren een tiental bekers, voor de beste student over-all etc., maar Pascaline kreeg van de 130 leerlingen de beker voor de meest actieve student.
Als een van de weinigen zoniet de enige heeft ze sinds het eind van het vorige schoolseizoen ook een baan. Een prima baan voor Gambiaanse begrippen. Ze werkt op dit moment bij grootste apotheek van Gambia ( Malak ). Zes dagen per week van 08.00 uur tot 16.30 uur. Leert daar veel en heeft het geweldig naar haar zin.
Zijn we toch best wel een beetje trots op. Ze zegt het zelf vaak, een jaar of zes geleden dankzij ons in de gelegenheid haar studie voort te zetten en door keihard werken en doorzettingsvermogen nu op een hele mooie werkplek. In september gaat ze beginnen aan een driejarige opleiding die uiteindelijk haar (en en beetje onze ) droom moet doen uitkomen: verloskundige. Ze wil ook nog proberen die studie te combineren met haar werk.
Ik heb in deze veertien dagen geprobeerd zoveel mogelijk van onze “vaste” bezoeken af te leggen. Uiteraard waren we bij de familie van “onze “ Lisa, die heeft er sinds een maand of twee een zusje bij. Ik was op visite bij Marie Joof, de verloskundige waarvoor ik een leuk cadeau had meegenomen. Uiteraard de scholen bezocht en twee koelkastjes gekocht, één voor de CCI school en één voor Pascaline. Alle gezinnen en kennissen een baal rijst en/of olie gegeven. Bij Lisa thuis ook nog veel lekkers voor de hele familie. Op de Jarju school de septic-tank laten legen en bij de Diana school de stroom voor de watervoorziening betaald. Ook de salarissen voor een aantal leraren voldaan. De eerste en tweede zaterdag toch ook nog even lekker gezwommen en gestrandwandeld en stevig verkleurd. Een paar etentjes met kennissen en veelvuldig gezelschap van Pascaline. Makkelijk voor de taal want lang niet iedereen spreekt Engels en ik ook niet zo geweldig. Ze gaat overal mee naar toe op de enige dag dat ze niet hoeft te werken (zaterdag), kent inmiddels iedereen en soms bellen mensen haar als ze mij niet direct kunnen bereiken. Pascaline wordt in plaats van een gemiddelde Gambiaan (die dat zelf overigens ook niet kan helpen) een slimme jongedame. Hopen dat haar doorzettingsvermogen niet nadelig wordt beïnvloed door welke omstandigheden van buitenaf dan ook.
Ik heb de afgelopen week diverse voetbalteams van mooie outfits kunnen voorzien en voor oktober hebben we nog het nodige klaarstaan.
Voor één van onze studenten , Modoulamin Barrow, had ik een mooie laptop. Die wilde hij graag voor z’n studie maar we moesten hem eerst teleurstellen. Vlak voor vertrek kwam Frank twee mooie laptops brengen. Helemaal top Frank!! En de koffer nog maar even herpakt zodat de laptop nog meekon. Een blije Modoulamin.
Zoals altijd aan het eind van onze vakanties blij dat ik naar huis kon en zeker nu. Lizet zat midden in de nacht op me te wachten en we hebben in telegramstijl even bijgepraat. De volgende dagen komen alle herinneringen weer boven en hebben we veel bij te kletsen. Een tevreden terugzien op de afgelopen weken.
Maar nu iets geheel anders.
Wij hebben tien jaar geleden tegen elkaar gezegd en hier ook wel eens geschreven dat we dit werk in deze vorm tien jaar wilden doen, tot mijn 70e. We zitten nu in het tiende jaar en ik ben aan het eind van het jaar bij leven en welzijn 71. In die tien jaar hebben we naast alle andere activiteiten drie scholen gerenoveerd en onderhouden en twee spiksplinternieuwe scholen gebouwd. En geloof ons of niet maar die twee nieuwe scholen hebben ons héél véél werk bezorgd. Naast het werk in Gambia hebben we van hieruit ook altijd een heleboel te regelen waarbij de communicatie met Gambia niet altijd even gemakkelijk verloopt. Banken werken traag, telefoon en internetverkeer zijn een ramp enz. Kost allemaal handen vol tijd en we zijn er samen dan ook vrijwel fulltime mee bezig. Is geen klagen maar constateren.
En dan hebben we het nog maar niet over de grote hoeveelheid goederen die we hebben ingepakt en verzonden.
We gaan in de komende tijd proberen van alle gebouwen nog betere scholen te maken. Schoolartikelen, speelgoed en speelgelegenheid, onderhoud enz. We gaan activiteiten doen met de kinderen. We willen proberen, als onze gezondheid het toelaat, hier zeker nog een paar jaren mee door te gaan. We blijven de schoolgelden betalen en Pascaline helpen. Ook het gezinnetje van onze Lisa blijven we helpen.
Maar het is absoluut (ondanks de vele verzoeken) de laatste school die we gebouwd hebben.
Dit jaar hebben we nog een groot transport van meubilair, kleding enz. enz. Spullen die we nodig hebben in oktober. Een deel staat al in Gambia, een deel nog in Nederland klaar voor verzending en een deel moet nog worden ingepakt. Want we gaan in oktober héél veel kinderen en moeders blij maken met een cadeautje. Maar dan moeten we stoppen met de grote transporten. Het is tijdrovend en fysiek wordt het te zwaar en zoals gezegd we willen onze power op een andere manier gaan gebruiken.
Dat houdt in dat we met ingang van het verschijnen van deze
nieuwsbrief stoppen met het aannemen van kleding, speelgoed en
alle andere goederen. De goederen waarvoor we nog een afspraak
hebben staan hebben we nog ingecalculeerd voor oktober dus die
hebben we nog nodig maar daarna is het wat dat betreft afgelopen.
Alle restanten die we op dit moment nog hebben staan gaan op de
boot en we hebben daarvoor een goede bestemming in Gambia maar
we nemen dus geen nieuwe goederen/kleding etc. meer aan.
Daarmee komen we in ieder geval twee afspraken na: de eerste dat wij aan iedereen zouden laten weten als we zouden gaan stoppen met het vergaren van benodigde goederen en de tweede aan onszelf dat 10 jaar zoals we dat de afgelopen tien jaar hebben gedaan toch wel genoeg is. We hebben altijd gezegd dat wat we wilden doen we ook goed wilden doen en we vinden zelf dat we daarin aardig geslaagd zijn.
We gaan nog niet stoppen maar onze activiteiten behoorlijk verleggen. Onze leeftijd gaat meespelen. Maar we hopen dat U ons blijft helpen om dit allemaal mogelijk te maken. We blijven U uiteraard via deze nieuwsbrieven op de hoogte houden van wat we allemaal doen. En zoals U weet, U bent altijd welkom als U toch in Gambia bent om eens te komen kijken.
Voor nu, een vriendelijke groet van Lizet en Dick